Τ Α Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Α
Τ Ο Υ Π Ο Τ Α Μ Ο Υ
L E S E S P R I T S D U F L E U V E
Juin 2013
LES ESPRITS DU FLEUVE
Je le savais.
C'était comme ça.
Il n'y avait plus maintenant aucun homme
à cent lieues à la ronde...
Alors, j’ai refermé délicatement
mon petit coffre à magie.
Tranquillement,
je me suis dirigée vers la grange,
j’ai enfourché ma bicyclette bleue,
la vieille,
celle qui grince un peu,
celle des jours bleus,
celle offerte par Papa, un jour, là-bas...
Petits coups de pédalier réguliers.
Lenteur presque calculée.
Vieux chemin de Loyre.
Ma jupe.
Fée.
Saules, peupliers, saules...
Arrivée sur la rive,
quelques cailloux, la petite plage,
j’ai continué à pédaler sur le sable,
l'écume, la crête des vaguelettes.
Secrète jubilation.
J’ai atteint sans peine l'île,
le soleil se couchait à peine.
Avec précaution,
j’ai laissé tomber mon vélo
dans les grandes herbes bruissantes.
J’avais toujours aimé
ce doux murmure végétal.
Maintenant, j’existe.
Je me suis étendue
sur le sable encore chaud,
j’ai écarté lentement les bras, les jambes,
j’ai fait jouer un moment mes doigts,
mes orteils...
Esprits du lieu,
étoffes froissées,
imperceptibles chuintements,
improbables arabesques...
J’ai bientôt fermé les yeux.
Inspir, expir, soupirs...
Cris des mouettes.
Clapotis de l'eau.
Au loin, dans les verts,
l'église de Cunault
( mais était-ce bien elle ? )
devait égrener ses onze coups.
Mais je ne les ai pas entendus.
J’étais déjà endormie.
Jamais mon sommeil
n'aura été aussi profond, aussi paisible.
Cri cri des insectes.
Premières étoiles étonnées.
Brise légère.
Senteurs mêlées
de vase et de menthe poivrée.
Le fleuve chantait…
Pénélope Estrella-Paz
Août 2010
En grec,
grâce à Fanny de Larissa
ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ
Το ήξερα.
Ηταν κάπως έτσι. Δεν υπήρχε πια τώρα κανένας άνδρας
σε 100 λεύγες τριγύρω...
Τότε, έκλεισα κομψά
το μικρό μαγικό μου μπαούλο.
Ησυχα,
κατευθύνθηκα προς το υπόστεγο,
άρπαξα το μπλέ ποδήλατό μου,
το παλιό,
αυτό που τρίζει λίγο,
αυτό των παλιών καλών ημερών,
αυτό που μου χάρισε ο Μπαμπάς, μια μέρα, εκει κάτω...
Μικρές κανονικές πηδαλιές.
Βραδύτητα σχεδόν υπολογισμένη.
Παλιό μονοπάτι του Λίγηρα.
Η φούστα μου.
Νεράϊδα.
Ιτιές, λεύκες, ιτιές...
Φθάνοντας στην όχθη,
μερικά χαλίκια, η μικρή πλάζ,
συνέχισα να κάνω πηδάλι πάνω στην άμμο,
στον αφρό και την κορυφή των μικρών κυμάτων.
Μυστική απόλαυση.
Πλησίασα χωρίς κόπο το νησί,
ο ήλιος μόλις έδυε.
Με προσοχή
άφησα το ποδήλατό μου να πέσει
στα μεγάλα χόρτα που θρόϊζαν.
Πάντα μου άρεζε
αυτό το γλυκό φυτικό μουρμούρισμα.
Τώρα , υπάρχω.
Ξάπλωσα
πάνω στην ακόμα ζεστή άμμο,
άνοιξα αργά τα χέρια , τα πόδια,
έπαιξα για μια στιγμή τα δάχτυλά μου ,
τους αστραγάλους μου...
Πνεύματα του τόπου,
τσαλακωμένα υφάσματα,
ανεπαίσθητα συρίγματα,
απρόβλεπτα αραβουργήματα....
Εκλεισα σε λίγο τα μάτια.
Εισπνοή, εκπνοή, αναστεναγμοί...
Κραυγές γλάρων.
Κελάρυσμα του νερού.
Στον ορίζοντα, μέσα στα πράσινα,
η εκκλησία του Cunault
( ήταν άραγε αυτή ; )
έπρεπε να αντηχεί τους έντεκα χτύπους της.
Αλλά δεν τους άκουσα.
Ειχα κιόλας κοιμηθεί.
Ποτέ ο ύπνος μου
δεν ήταν τόσο βαθύς, τόσο ειρηνικός.
Κραυγή κραυγή των εντόμων.
Πρώτα έκπληκτα σύννεφα.
Ελαφρύ αεράκι.
Μυρωδιές ανάκατες
απο βρεγμένη άμμο και πιπεράτη μέντα.
Ο ποταμός τραγουδούσε.....
Cette histoire, à écouter les yeux fermés
grâce à la voix de Sagine :
Vous pouvez retrouver le texte original
sur l'Orée papier
p. 74
.
